Om hulp vragen – ook voor jou zo'n verschrikkelijk monster?

Wat is dat toch met om hulp vragen dat we daar zo'n verschrikkelijk monster van maken?

Hele volksstammen hebben er last van, terwijl het niet helpt om op en top te functioneren. Sterker nog, je doet er je resultaten en relaties ernstig mee tekort, zowel zakelijk als privé.

Hoe dat precies zit, ontdek je in deze blog met maar liefst 63 drogredenen waarmee jij jezelf saboteert. Maar eerst laat ik je kennis maken met een supersaboteur, waardoor je überhaupt niet in staat bent om zelfs om hulp te vragen.

Ook ik had onbewust veel last van deze ondermijner, waardoor ik gevangen zat in knellende familiaire ketenen. Totdat ik deze kwelgeest doorhad en hem naar het rijk der fabeltjes verwees. Met licht en lucht als resultaat, zowel in hoofd, hart en handen als in mijn werk, privéleven en hobby's.

Gun jij jezelf dit comfort ook? Doe dan je voordeel met deze blog, waardoor je deze supersaboteur het nakijken geeft. Ik weet zeker dat om hulp vragen je goed zal bevallen – en je klanten, collega's en dierbaren ook!

Pap en paplepels

We hebben allemaal een eigen paplepel gehad en ouders die meer of minder van hun kinderen verwachtten. Met deze pap zijn we opgegroeid, het heeft ons gevormd en daar lopen we vaak gigantisch tegenaan als het pad anders loopt dan verwacht.

Desondanks blijven we doen wat we deden, waardoor we krijgen wat we kregen. Met alle stress, getob en frustraties van dien. En niet zelden fataal in plaats van vitaal.

Een meisje, dat is slikken

Mijn levenspad lag al vast voordat ik geboren was. Een stamhoudertje, gymnasium-ß, universitaire studie geneeskunde en bij 'het corps', promoveren, de huisartsenpraktijk overnemen van mijn vader, trouwen en eigen Taamsjes op de wereld zetten. Het ging alleen mis toen ik na 24 uur weeën eindelijk ter wereld kwam. Geen jongetje, maar een meisje. Geen Dirk-Jan, de omgekeerde voornaam van mijn vader, maar Margriet, vernoemd naar mijn moeder en oma.

Kop op, schouders eronder en niet zeuren

Maar gelukkig hoef je geen jongetje te zijn om te kunnen studeren.

"Hup Margriet, doe gewoon wat er van je verwacht wordt, dan heb je geen problemen en komt alles op zijn pootjes terecht. Je kunt goed leren, dus op je achttiende ga je het huis uit naar de universiteit. Daar ga je medicijnen studeren, zodat je huisarts wordt en straks de praktijk van je vader over kunt nemen. En tussendoor promoveer je ook nog even, net zoals je beide opa's en je vader hebben gedaan."

Het pad van mijn vader

De lat lag hoog en het pad dat ik te bewandelen had was helemaal uitgestippeld. Als ik dat gewoon zou volgen zou het helemaal voor elkaar komen met mij – en met de dromen van mijn vader.

Een tien stelt niets voor

Dus deed ik mijn uiterste best om mijn ouders niet teleur te stellen. Het was alleen nooit goed genoeg. Als ik een acht had op mijn schoolrapporten kreeg ik de vraag waarom het geen negen was. Had ik een negen dan kreeg ik dezelfde vraag naar een tien. En als ik een tien had was de enige vraag hoeveel tienen er nog meer waren.

"Een acht is geen negen, een negen is geen tien en een tien stelt niets voor als je niet de enige met een tien bent."

Hoeveel achten, negens en tienen ik ook haalde, zelfs met griffels, je wilt niet weten hoe vaak ik deze riedel op de lagere school heb gehoord. En op de middelbare school voltrok dit tafereel zich ook, maar dan rondom mijn keuzepakket.

Helaas geen aanleg

Na de brugklas verdwenen de achten, negens en tienen en maakten plaats voor ruime voldoendes, voldoendes, en af en toe een vijf voor de vakken waar ik niet zo'n aanleg voor had. Helaas waren dat ook de vakken die ik nodig had om huisarts te worden – want dat was mijn voorbestemde pad: gymnasium-ß met natuurkunde, wiskunde I en II, scheikunde, biologie.

Waar houdt het op?

Er werd een bevriende computernerd ingeschakeld die me bijles in wiskunde en natuurkunde gaf. Hij stonk naar rook en drank en brak voortdurend vulpotloodjes, die hij vervolgens weer in zijn pennetje ging zitten prutsen. Ondertussen raakte hij de draad van zijn verhaal kwijt en konden we weer opnieuw beginnen.

Mijn eigen soap

Minstens twee uur op een avond, twee of drie dagen per week, ploeterde ik me suf aan de grote eetkamertafel, terwijl mijn zusjes en ouders een quiz, 'Dallas' of 'Dynasty' keken. Zucht. Dat wilde ik ook wel… Maar ik zei er niets van "omdat ik – oelewapper - blij mocht zijn dat ik zulke goede hulp kreeg".

Bloederige praktijken

Aan al dit geploeter kwam pas echt een eind, toen ik 16 was en met een operatie in de praktijk van mijn vader werd geconfronteerd. Mijn moeder was op dat moment niet aanwezig en als oudste dochter stond ik mijn vader bij. Ik herinner me het nog als de dag van gisteren: het scalpel in het lelieblanke ruggetje, het opwellende bloed… Het begon te draaien voor mijn ogen en het klamme zweet brak me uit. Wat voelde ik me beroerd.

Geen huisartsenij voor mij

Op dat moment wist ik zeker dat ik geen huisarts wilde worden en ook geen geneeskunde wilde gaan studeren. Ik was beter met mijn mond dan met mijn handen en ik kon niet tegen bloed. So be it, ik was Margriet en niet mijn vader, noch mijn opa. Dat zij hetzelfde pad hadden gelopen was hun keuze, maar dat betekende niet dat hun pad het mijne was.

Droom in duigen

Voor mij voelde het als een bevrijding om natuurkunde en wiskunde II te laten vallen en verlost te zijn van mijn bijlessen. Voor mijn vader viel een droom in duigen. Mijn verdere middelbare school heb ik moeten slikken dat ik "een pretpakket had gekozen waar ik nergens mee terecht zou komen. Als ik dat wilde moest ik dat zelf weten... Als ik later maar niet bij hem zou aankloppen dat mijn leven mislukt was."

Keeping up appearances

Mijn vader was dag en nacht in de weer om zich het leven te kunnen permitteren waarmee hij in de ogen van anderen geslaagd zou zijn. Hij hechtte aan status en aanzien en ging altijd voor grootst, meest en best. Lenen kwam niet in zijn woordenboek voor en om hulp vragen evenmin. Wij konden alles zelf en hadden alles zelf. Kelders vol eten en drinken, kasten vol serviezen en een schuur met alle Black & Deckers die je kunt bedenken. Maar of we daar gelukkig mee waren? Ik durf het te betwijfelen.

Show must go on

Toen ik eenmaal besloten had dat ik geen dokter wilde worden had ik geen enkel idee wat ik dan wel wilde gaan doen. Ik viel in een groot, zwart gapend gat waarin ik volledig op mezelf was aangewezen, terwijl ik geen idee had wie ik zelf nou eigenlijk was. Maar denk maar niet dat ik daarbij stilstond of dat anderen dat deden.

Show must go on, ongeacht de omstandigheden. En zo zwoegde ik in mijn eentje verder, want zo had ik het geleerd en hierin was ik gestimuleerd met uitspraken als: "Zorg dat je zelfstandig wordt en dat je van niemand afhankelijk bent." "Wees sterk en krachtig en houd je zwaktes en gevoelens voor je, want anderen maken daar gebruik of misbruik van." En last, but not least: "Stel je niet aan dat iets moeilijk is, gewoon doen."

Boeketje schone schijn

Met 'de schone schijn' ophouden heb ik dus veel ervaring, net als de bekende familie Bucket, in de gelijknamige televisieserie. Wie welke rol had in de "keeping up appearances" van mijn familie laat ik graag in het midden. Feit is dat we de vuile was niet buiten hingen. Bij ons ging alles altijd "best" en lastige dingen "sloegen we over".

Je bent toch geen watje

Het resultaat was dat ik leerde om met mijn ziel onder mijn arm te lopen en mezelf niet te uiten als ik ergens mee zat. Zeker niet waar het gevoelens betrof, want daar werd direct overheen gewalst. Dat "zachte gedoe" was voor "watjes" en niet voor ons Taamsen. "Allemaal onzin, aanstellerij of gepsychologiseer. Laten we het over iets leuks hebben. Hoe was de vakantie?"

Mijn successtory was een stressstory

Ik ploeterde me suf. En moe, leeg en verdrietig. Want ik ben dan wel opgevoed met de gedachte alles zelf te moeten weten, kunnen en hebben, maar natuurlijk kon en wist ik een heleboel niet. Evenmin beschikte ik over een onuitputtelijke voorraad energie en tijd of groeide er in mijn tuin een geldboom.

Ik had iets te leren, als ik mezelf niet over de kop wilde blijven werken om het in de ogen van anderen goed te doen. Maar wat? Ik had geen idee.

HELP!!

Toen ik op mijn 18de in Tilburg Sociale Zekerheidswetenschap ging studeren - zonder lid te worden van Het Tilburgse Studenten Corps St. Olof - ontdekte ik wat ik nodig had. Het heette hulp en het diende zich als vanzelfsprekend aan toen ik op kamers ging wonen, in een huis met tien wildvreemde mensen.

Wat ik vanuit huis had meegekregen was voor hun helemaal niet "gewoon", "vanzelfsprekend" of "normaal" en ook door hun verhalen viel ik van de ene verbazing in de andere. Wat was er veel meer mogelijk dan ik gewend was en wat kon ik daar ook veel uit kiezen. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje en vanaf dat moment gingen al mijn remmen los.

De beste ontdekking ooit

Ik ontdekte dat andere mensen het helemaal niet gek vonden als ik iets niet wist, kon of durfde. Sterker nog, ze vonden het fijn en voelden zich juist miskend en ondergewaardeerd als ik geen beroep op hun kennis, kunde en ervaring deed. Want die wilden ze met me delen, omdat ze zich dan nuttig en waardevol voelden. Wat een inzicht dat om hulp vragen zo vruchtbaar werkt voor alle betrokkenen. De wereld ging voor me open en ik kreeg het ook nog eens stukken gemakkelijker.

Ontmasker je supersaboteur

Mijn ouders zijn helaas niet de enigen die hun kinderen zwoegend en ploeterend opgevoed hebben. Ook zijzelf hadden deze pap gegeten, evenals de generatie(s) daarvoor. Hetzelfde hoor ik van de meer dan 10.000 directeuren, managers en ondernemende professionals die ik de afgelopen decennia heb begeleid. Maar het zijn geen van alle redenen om ermee door te gaan.

Krampachtig vasthouden

De schone schijn ophouden is een kolossale drogreden – een hardnekkige, met de paplepel ingegoten supersaboteur – die tevoorschijn komt als er krampachtig wordt vastgehouden aan dat wat mogelijk of gewenst was, maar wat niet waar of werkelijk is.

Meer stress dan succes

Hoe langer deze krampachtigheid voortduurt, hoe minder balans je ervaart. Met alle nare gevolgen van dien: persoonlijke ineffectiviteit, geestelijke en lichamelijke klachten, frequent of langdurig ziekteverzuim, gedeeltelijke of volledige arbeidsongeschiktheid of vroegtijdige dood. Terwijl het niet zo ver hoeft te komen als je jouw eigen verantwoordelijkheid neemt voor jouw eigen basis voor succes en kiest voor transparante communicatie.

Allemaal verliezers

Welk argument je ook gebruikt om geen hulp te vragen, bedenk je dat het drogredenen zijn. Of zo je wilt smoesjes, rookgordijnen of slappe excuses. Je helpt jezelf er niet verder mee en ook ontneem je anderen de kans om van toegevoegde waarde te zijn. Allemaal verliezers, terwijl iedereen kan winnen door wel om hulp te vragen.

Weg met het verschrikkelijke monster

Wil jij van je supersaboteur af? Realiseer je dan dat drogredenen niet kloppen. Jouw pap en paplepel gelden niet voor iedereen, noch zijn ze de waar- of werkelijkheid van elke directeur, manager of ondernemende professional.

Drogredenen zijn uitingen van gedachten, ideeën, overtuigingen, beelden, angsten en onzekerheden, waardoor ze bedrieglijk echt lijken. Deze verzinsels vallen echter door de mand, zodra het op feiten of concreet waarneembaar gedrag aankomt. Maak dus goed gebruik van je zintuigen om feiten van fictie te onderscheiden en baseer je op SMART afspraken.

Twijfel je aan je eigen waarnemingen? Dan is dat het ideale moment om hulp te vragen 😊!

Cadeau: 63 drogredenen om geen hulp te vragen

Om je bewust te maken van jouw eigen en andermans verzinsels om geen hulp te vragen, geef ik je 63 drogredenen cadeau. Ik heb deze in 5 minuten geoogst met mijn gezin tijdens onze zomervakantie op Tenerife in 2015.

Drogredenen bij je team

Deze verzameling is niet uniek voor ons gezin en kan iedereen voor zichzelf of – nog leuker – met zijn team verzamelen. Dat laatste is extra interessant, omdat wat niet gezegd wordt maar wel leeft onderwerp van gesprek is. De verhalen zijn mogelijk anders, maar het effect van de verhalen is hetzelfde. Het is allemaal pap van paplepels van ouders, waarmee we onszelf en anderen allerlei onmogelijkheden en beperkingen toedichten. Met als eind van het liedje dat we niet om hulp vragen en onszelf en de ander klein houden.

Helpende hand: 3 opties

Heeft deze blog je aan het denken gezet over je eigen pap en paplepels, waardoor je om hulp vragen als een verschrikkelijk monster ziet? Of over de pap en paplepels van je team, waardoor ook zij om hulp vragen liever uit de weg gaan dan dat ze zichzelf en anderen hiermee een dienst bewijzen?

Ik help je graag om jezelf nieuwe pap en paplepels toe te dienen, zodat je jouw resultaten en relaties effectief en efficiënt dient door zonder schroom om hulp te vragen. Je kunt kiezen uit drie opties.

Vraag en antwoord

Heb je vragen over deze blog? Of wil je jouw ervaringen met jouw supersaboteur of een van de drogredenen delen? Laat dan hieronder jouw reactie achter en ik antwoord persoonlijk.

Doe mee met mijn interactieve, online Masterclass

Stap nu uit jouw vicieuze cirkel van alsmaar harder werken, waardoor je tijd en energie krijgt voor jezelf en ontspannen excelleert aan de top. In slechts één uur krijg jij weer grip op je werk en leven. Meld je nu aan voor de interactieve, online Masterclass 'Succes Zonder Stress'.

Exclusief 1 op 1 sparren

Wil je liever direct persoonlijk met mij in gesprek, zodat 0% overuren, 25% productiever en 100% leven jouw relaxte werkelijkheid wordt? Klik hier om jouw Doorbraaksessie te boeken en we spreken elkaar binnenkort.